από την «Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας»

1471  Η διδασκαλία και η πράξη για τα λυσίποινα μέσα στην Εκκλησία συνδέονται στενά με τα αποτελέσματα του ιερού μυστηρίου της Μετανοίας.

Τί είναι τα λυσίποινα;

“Λυσίποινα είναι η άφεση, ενώπιον του Θεού, της πρόσκαιρης ποινής των αμαρτιών, η ενοχή των οποίων έχει ήδη σβησθεί· μια άφεση που ο πιστός, με καλές διαθέσεις και με ορισμένες συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αποκτά με την παρέμβαση της Εκκλησίας, η οποία ως οικονόμος της λυτρώσεως, διανέμει και εφαρμόζει με την αυθεντία της τον θησαυρό των αξιομισθιών του Χριστού και των Αγίων”.

“Τα λυσίποινα είναι “μερικά” ή “πλήρη”, ανάλογα με το αν απαλλάσσουν εν μέρει ή ολοκληρωτικά από την πρόσκαιρη ποινή της αμαρτίας”. «Κάθε πιστός μπορεί να αποκτήσει τα λυσίποινα (…) για τον εαυτό του ή να τα εφαρμόσει στους νεκρούς».

Οι ποινές της αμαρτίας

1472  Για να καταλάβουμε αυτή τη διδασκαλία και αυτή την πράξη της Εκκλησίας πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η αμαρτία έχει δύο επακόλουθα. Η βαριά αμαρτία μας στερεί από την κοινωνία με τον Θεό, και έτσι μας κάνει ανίκανους να επιτύχουμε την αιώνια ζωή, η στέρηση της οποίας ονομάζεται “αιώνια ποινή” της αμαρτίας. Από την άλλη πλευρά, κάθε αμαρτία, ακόμη και ελαφρά, προκαλεί μια αρρωστημένη προσήλωση στα δημιουργήματα, που έχει ανάγκη από εξαγνισμό, είτε εδώ στη γη, είτε μετά τον θάνατο, στην κατάσταση που ονομάζεται Καθαρτήριο. Αυτός ο εξαγνισμός απελευθερώνει από τη λεγόμενη “πρόσκαιρη ποινή” της αμαρτίας. Τις δύο αυτές ποινές δεν πρέπει να τις εννοούμε σαν ένα είδος εκδικήσεως που επιβάλλεται εξωτερικά από το Θεό, αλλά ως φυσικό επακόλουθο της φύσεως της αμαρτίας. Μια μεταστροφή που προέρχεται από ολόθερμη αγάπη μπορεί να φθάσει στον ολοκληρωτικό εξαγνισμό του αμαρτωλού, έτσι ώστε να μην παραμένει πιά καμιά ποινή.

1473  Η άφεση της αμαρτίας και η αποκατάσταση της κοινωνίας με τον Θεό συνοδεύονται από την άφεση της αιώνιας ποινής της αμαρτίας. Αλλά οι πρόσκαιρες ποινές της αμαρτίας παραμένουν. Ο χριστιανός πρέπει να προσπαθήσει, υπομένοντας καρτερικά τους πόνους και τις δοκιμασίες κάθε μορφής, και, όταν έρθει η ημέρα, αντιμετωπίζοντας γαλήνια τον θάνατο, να δεχθεί ως χάρη τις πρόσκαιρες αυτές ποινές της αμαρτίας· οφείλει να επιδοθεί, με έργα ευσπλαχνίας και αγάπης, καθώς επίσης με την προσευχή και τις διάφορες πράξεις μετανοίας, να απογυμνωθεί ολοκληρωτικά από τον “παλαιό άνθρωπο” και να ντυθεί “το νέο άνθρωπο”.                                                                  

●●●